🪄 Gimnastyka Mózgu Wg Dr Paula Dennisona

Katalog Marta Adamska, 2021-04-09LibiążZajęcia przedszkolne, ArtykułyRuch jest drzwiami do uczenia się - Paul E. Dennison Autor metody Kinezjologii Edukacyjnej (KE) stwierdził, że ruch jest drzwiami do uczenia się, ponieważ ćwiczenia ruchowe KE podnoszą sprawność myślenia i działania w różnych sferach aktywności człowieka. Jest to metoda edukacyjna, pozwalająca uczyć się lekko, łatwo i przyjemnie. Odkrywcami ogromnych możliwości ruchu fizycznego, które mogą być wykorzystane zarówno przez dzieci jak i dorosłych są dr Paul Dennison i jego żona Gail Dennison. Paul Dennison, amerykański pedagog, opracował w latach 70-tych , proste ruchy przynoszące korzyści każdemu, niezależnie od wieku. Spośród nich wybrał te, które posiadają najbardziej zbawczy wpływ na dzieci i stworzył kanon podstawowych ćwiczeń, nazywając je Gimnastyka Mózgu (GM). GM to świadome wykorzystanie mięśni by wzbogacić odpowiednie partie mózgu o nowe połączenia nerwowe. Po wytworzeniu nowych połączeń – myśl przebiega szybciej i ze znacznie mniejszym wysiłkiem. Spotkanie z koleżanką zafascynowaną przebytym kursem z Kinezjologii Edukacyjnej-Brain Gym-Metody dr Paula Dennisona i Gail Dennison , zainspirowało mnie do zgłębienia tego tematu i podzielenia się zdobytą wiedzą z młodszymi stażem koleżankami wychowania przedszkolnego i wczesnoszkolnego. Co to jest Kinezjologia Edukacyjna? Najbardziej ujęło mnie wyjaśnienie J. Zwoleńskiej w książce Twórcza kinezjologia w praktyce. Propozycje dla każdego , że KE zajmuje się ruchem oraz jego wpływem na uczenie się. W praktyce posługuje się prostymi ćwiczeniami pozwalającymi na usprawnienie koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz orientacji w schemacie ciała i przestrzeni – służąc tym samym zwiększeniu możliwości intelektualnych dziecka. KE wykorzystuje wzajemne zależności rozwoju fizycznego, emocjonalnego i intelektualnego oraz odwołuje się do procesów rozwojowych oraz edukacyjnych. Ćwiczenia GM wg Dennisona występują w trzech wymiarach: • wymiar lateralności- są to ćwiczenia na przekroczenie linii środka, utworzonej przez prawą i lewą część ciała i mózgu; Ćwiczenia te stymulują pracę zarówno dużej jak i małej motoryki. Główny mechanizm „jedności myśli i ruchu”, będący podstawą tych ćwiczeń sprzyja udoskonaleniu i integracji połączeń prawej i lewej półkuli mózgu oraz całościowego odbioru materiału na poziomie analizy i uogólnień. Należą do nich: ruchy naprzemienne ( np. łokieć do kolana, dotykanie pięty, baletnica, narciarz), leniwe ósemki, symetryczne bazgranie, alfabetyczne ósemki, rowerek, słoń, wahadłowe ruchy głowy, oddychanie brzuchem, kołyska, kobra • wymiar stabilności – do niego należą ćwiczenia energetyzujące oraz pogłębiające; Ćwiczenia energetyzujące , czyli zapewniające niezbędną prędkość i intensywność przebiegu procesów nerwowych pomiędzy komórkami i grupami komórek nerwowych mózgu. Ćwiczenia pogłębiające pozytywną postawę, czyli sprzyjające pogłębieniu pozytywnego nastawienia i wpływające na emocjonalno-limbiczny układ mózgu, który współdziała z ośrodkami percepcji własnego „ja”. Stabilizują i rytmizują procesy nerwowe organizmu, co pomaga w nauce. Należą do nich: picie wody niegazowanej, punkty na myślenie, punkty uziemienia, punkty równowagi, pozycja Dennisona, punkty pozytywne, energetyczne ziewanie, kapturek myśliciela, punkty przestrzeni • wymiar koncentracji – do których należą ćwiczenia wydłużające; To ćwiczenia rozciągające mięśnie ciała. Gdy mięśnie są rozciągnięte i maja właściwą sobie długość, przekazują do mózgu sygnał informujący o tym, że człowiek jest rozluźniony, spokojny i gotowy do pracy poznawczej. Pomagają w uczeniu się, lepszym zapamiętaniu, koncentracji, myśleniu abstrakcyjnym. Są wskazane dla dzieci z trudnościami w uczeniu się, stale napiętych, przeżywających stres. Należą do nich: sowa, aktywna ręka, zginanie stopy, pompowanie piętą, sięganie po piłkę, wypady. Tak więc ćwiczenia z Kinezjologii Edukacyjnej znalazły szerokie zastosowanie w stymulacji pracy mózgu. Odpowiednio dobrane mogą zintegrować działanie dwóch półkul mózgowych i usprawnić pisanie, czytanie, wypowiadanie się, poprawić koncentrację, obniżyć poziom lęku ,a także wpłynąć regulująco na emocje. Korzystać z tych ćwiczeń mogą także nauczyciele. A oto opis niektórych z tych ćwiczeń. Zawsze powinny być poprzedzone ćwiczeniami wstępnymi PACE (picie wody, masowanie punktów na myślenie, ruchy naprzemienne, pozycja Dennisona). Opis ćwiczeń wstępnych „Gimnastyki Mózgu” Ć w i c z e n i a PA C E : • picie wody – korzystnie jest pić dziennie 25 ml wody na każdy kilogram masy ciała (Energetic – Energetyczność); • punkty na myślenie – jedną ręką masujemy dwa punkty znajdujące się pod obojczykiem z obu stron mostka, drugą rękę trzymamy na pępku. Układ powtarzamy, zmieniając rękę (Clear – Jasność); • ruchy naprzemienne – podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy go lewą ręką, następnie podnosimy lewe kolano i dotykamy go prawą ręką, lekko skręcając całe ciało (Active – Aktywność). P o z y c j a D e n n i s o n a (Positive – Pozytywność): • część A – krzyżujemy nogi, ręce wyciągamy do przodu, dłonie odwracamy na zewnątrz, a kciuki kierujemy do dołu; krzyżujemy ręce, splatamy dłonie, przyciągamy do klatki piersiowej; językiem dotykamy podniebienia twardego. Możemy zamknąć oczy. Inne wykonanie: dłonie schowane pod pachami, kciuki na zewnątrz, nogi skrzyżowane, język przylega do podniebienia, oczy zamknięte. Dzieci mogą leżeć, stać, siedzieć, wykonując tę pozycję. • część B – nogi ustawione równolegle do siebie, dłonie złączamy opuszkami palców. Opis niektórych ćwiczeń „Gimnastyki Mózgu®” Słoń − stajemy w lekkim rozkroku z rozluźnionymi kolanami. Wyciągniętą ręką pokazujemy przed sobą punkt centralny wyobrażonej leniwej ósemki (leżąca ósemka). Przytulamy ucho do ramienia i kreślimy w przestrzeni leniwą ósemkę. Powtarzamy ćwiczenie po trzy, cztery razy każdą ręką. Sowa – jedna ręka na pępku, druga skrzyżnie na ramieniu, głowa zwrócona w stronę dłoni na ramieniu, powoli odwracamy głowę w kierunku drugiego ramienia z jednoczesnym, długim wydechem ustami. Punkty równowagi – palcami jednej ręki dotykamy wypukłości za uchem i przy podstawie czaszki, drugą trzymamy na pępku. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ rąk. Punkty pozytywne – końcami palców lekko dotykamy punktów znajdujących się między linią włosów a brwiami, na czole; oddychamy spokojnie, można zamknąć oczy. Zginanie stopy – siadamy, jedną nogę kładziemy na kolanie drugiej, z wydechem w stronę kolana, przy wdechu opuszczamy ją w przeciwnym kierunku. Wykonujemy ćwiczenie, dotykając rękami: przyczepy mięśni łydki (ścięgno Achillesa, przyczepy pod kolanem). Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ nóg. Pompowanie piętą – stajemy prosto, odstawiamy nogę do tyłu (w jednej linii) z lekko uniesioną piętą. Podczas wydechu dociskamy piętę do podłogi, a przednią nogę uginamy w kolanie, pamiętając o niezginaniu w kolanie nogi odstawionej do tyłu. Robiąc wdech, ponownie unosimy piętę, a przy wydechu znów opuszczamy. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając nogi. Kapturek myśliciela – kciukiem i palcem wskazującym masujemy kilkakrotnie małżowinę uszną od góry do dołu, lekko ją rozwijając, następnie rozciągamy delikatnie małżowinę do góry, w bok i do dołu. Oddychanie przeponowe – dłonie kładziemy na wysokości pępka. Bierzemy głęboki wdech, dłonie oddalają się od siebie, powoli robimy wydech, dłonie zbliżają się do siebie. Energetyczne ziewanie – masując staw żuchwowo-skroniowy, otwieramy usta i głęboko ziewamy. Aktywna ręka – wyprostowaną rękę unosimy, chwytamy ją drugą ręką zza głowy poniżej łokcia i na wydechu naciskamy w czterech kierunkach (oporujemy); ręka naciskana stawia opór. Krążenie szyją – powolnym ruchem przenosimy głowę od ramienia do ramienia, pozwalając, by broda była jak najbliżej klatki piersiowej, robimy to na wydechu. W skrajnym bocznym położeniu głowy wykonujemy wdech i powtarzamy czynność. Rysowanie oburącz – rysujemy oburącz symetrycznie względem linii środka różne wzory w przestrzeni lub na płaszczyźnie. Kołyska – siadamy na podłodze, ręce lekko ugięte opierają się o podłoże, nogi złączone, zgięte w kolanach przenosimy z jednej strony na drugą, jednocześnie przekraczamy linię środka głową, spoglądając na pięty. Leniwa ósemka – na wysokości oczu, naprzeciw nosa wyznaczamy punkt. Od niego rozpoczynamy kreślenie kciukiem koła − w lewą stronę do góry. Po powrocie do punktu wyjścia rozpoczynamy kreślenie drugiego koła − w prawą stronę ku górze. Oczy podążają za ruchem ręki. Rysunek przypomina leżącą 8. Wielokrotnie powtarzamy ten ruch. To samo ćwiczenie wykonujemy drugą ręką, a potem obiema (dłonie ze splecionymi palcami, a kciuki ułożone w znak X). Alfabetyczna ósemka – rysujemy leniwą ósemkę. Wpisujemy w nią małe, pisane litery w lewej lub prawej połowie, w zależności od kierunku pisania, pierwszego odcinka litery, który ma być zgodny z kierunkiem ósemki. Po każdej literze kreślimy kilka leniwych ósemek i nakreślamy linię środka leniwej ósemki. Luźne skłony – siadamy, wyprostowane nogi krzyżujemy w kostkach, ręce unosimy, robimy skłon tułowia do przodu. Ruch ten wykonujemy na wydechu, kilkakrotnie przenosząc ciężar ciała z jednego pośladka na drugi. Ręce wraz z ciałem znajdują się po tej samej stronie. Prostując się, robimy wdech. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ nóg. Wypady – stajemy prosto, ręce opieramy na biodrach, jedną nogę odstawiamy w bok (stopy pod kątem 90o ), przy wydechu uginamy ją w kolanie (kolano nie może przekroczyć linii palców stopy), przenosząc na nią ciężar ciała. Robiąc wdech, prostujemy kolano. Scenariusze zajęć z ćwiczeniami Dennisona można znaleźć w książkach np. Twórcza kinezjologia w praktyce- praca zbiorowa, Radosna Kinezjologia – J. Zwoleńska. Bardzo pomocne będą także dwie książki :Rysowanie oburącz ,Wesołe ósemki Teresy Chojnackiej., jak również płyty CD: Get ready to learn /PACE/ z muzyką do rytmizacji , Kinezjologiczne nutki oraz CO+DVD Tańce w kręgu i Tańce integracyjne. Kinezjologia edukacyjna jest metodą kontrowersyjną. W podstawowym podręczniku KE „Kinezjologia dla dzieci” Dennison zapewnia rodziców i nauczycieli że „ wszystko, co tutaj przedstawiono, jest oparte na wiedzy z zakresu neurofizjologii.”Tymczasem opinia przedstawicieli świata nauki jest odmienna. W książce Kinezjologia edukacyjna nauka, pseudonauka, manipulacja?, która stanowi pokłosie konferencji naukowej z r. w Warszawie, zawarto pierwsze w Polsce ekspertyzy naukowe wielu autorytetów z różnych dziedzin: medycyny, socjologii, psychologii, teologii oraz terapeutów i pedagogów specjalnych, wykazujące pseudonaukowy charakter kinezjologii edukacyjnej. Odmienną opinię można znaleźć w książce Hanny Nikodemskiej El Tairy - Kinezjologia Edukacyjna- fenomen skuteczności. Jest to jedyna publikacja zawierająca prezentacje badań naukowych prowadzonych przez wybitnych i uznanych na świecie naukowców, których wnioski są zbieżne z założeniami dr Paula Dennisona. Kontrowersje i sprzeczne opinie na temat KE, nie przeszkodziły tej metodzie rozpowszechnić się na świecie a także w Polsce. Metoda ta niemająca potwierdzenia w badaniach naukowych, oparta na filozofii Wschodu, na przestrzeni 15 lat, w sposób niezauważony dotarła do polskich przedszkoli, szkół, również specjalnych, do ośrodków interwencji, rehabilitacji i poradni psychologiczno-pedagogicznych. Metoda kinezjologii edukacyjnej zyskuje wielką popularność , szczególnie w nauczaniu przedszkolnym, wczesnoszkolnym i w terapii pedagogicznej. Wydawnictwa pedagogiczne min. JUKA, opracowują zatwierdzone przez MEN programy nauczania na bazie kinezjologii, jak program Mój kuferek dla sześciolatków, który otrzymał w 2005 r. specjalny certyfikat MEN na Targach Edukacyjnych. Gdzie nauczyciele, terapeuci uczą się tej metody? Otóż nie tylko na kursach organizowanych przez Polskie Stowarzyszenie Kinezjologów. Aby wyjść naprzeciw potrzebom dzieci i młodzieży z problemami w uczeniu się, na etapie studiów pedagogicznych studenci poznają różnorodne metody pracy z dzieckiem. Jedną z nich jest metoda Kinezjologii Edukacyjnej- budząca wiele kontrowersji w środowisku polskich pedagogów i terapeutów. Studenci poznają jej podstawy teoretyczne oraz praktyczne. Zajęcia maja charakter obiektywny, studenci zapoznają się zarówno z zaletami jak i zagrożeniami stosowania metody w praktyce. Na krakowskiej uczelni zostały przeprowadzone badania w trakcie trwania dwóch lat akademickich- 2013/14 i 2014/15 na dwóch grupach studentów pedagogiki, którzy w ramach planu studiów poznawali metodę KE w wymiarze 30 godzin w formie warsztatowej. Celem badań było sprawdzenie, czy studenci zastosują metodę KE w przyszłej pracy terapeutycznej? Wszyscy badani studenci wyrazili chęć poznawania różnorodnych metod terapeutycznych, nawet budzących kontrowersje w środowisku specjalistów. Badani studenci (54 osoby) w przeważającej części ocenili metodę KE pozytywnie (85%) i wstępnie wyrazili gotowość do jej wykorzystania w przyszłej pracy terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą (74%). Studenci pisali, że zastosują tę metodę , bo są proste ćwiczenia, łatwe do wykonywania przez dzieci nawet z dużymi deficytami, ma pozytywny wpływ na sferę emocji i uczuć uczestników terapii. Jest to dobra zabawa, ruch przede wszystkim. W Akademii im. J. Długosza w Częstochowie metodę KE wykorzystuje się na zajęciach z przedmiotów: edukacja zdrowotna, edukacja ekologiczna, metodyka nauczania zintegrowanego, terapia pedagogiczna. Studenci pedagogiki o specjalności nauczanie początkowe i wychowanie przedszkolne zachęcani są do własnych systematycznych ćwiczeń oraz opracowania zadań edukacyjnych dla dzieci w ramach praktyk pedagogicznych. Wykorzystują przykłady scenariuszy zajęć podane w książce Twórcza kinezjologia w praktyce, Propozycje dla każdego oraz video Kinezjologia Edukacyjna (wyd. KINED) lub CD Kinezjologiczne nutki (wyd. KINED), czasami również materiały instruktażowo-metodyczne Tańce w kręgu. Opinie nauczycieli, którzy stosują kinezjologię edukacyjną w pracy z dziećmi. • Wybrałyśmy ćwiczenia z KE, ponieważ są bardzo proste do wykonywania i modyfikacji, co je dodatkowo uatrakcyjnia. • Gimnastyka Mózgu to metoda prosta, naturalna, wolna od środków farmakologicznych i efektywna. Ćwiczenia można wykonywać w każdym miejscu, w każdym czasie i bez wydatku finansowego. • Od kilku lat stosujemy w pracy z dziećmi ćwiczenia Gimnastyki Mózgu i obserwujemy takie zjawiska, jak: wyciszenie się grupy, lepszą koncentrację podczas zajęć, łatwiejsze rozumienie poleceń, większą gotowość do wykonywania zadań, szybsze i efektywniejsze zapamiętywanie i uczenie się. Trudności występujące przy wykonywaniu poszczególnych ćwiczeń są dla nas sygnałem zaburzeń. • Zauważamy, iż dzieci poddające się tej metodzie przejawiają większe zaangażowanie podczas zajęć. Ponadto dostrzegalne jest coraz większa harmonijność ruchów oraz ich precyzja. Co więcej, dzieci są pewniejsze w określaniu prawej i lewej strony ciała, a także określenia stron w przestrzeni i na płaszczyźnie Przytoczone opinie potwierdzają zalety i korzyści stosowania tej metody. Nie można jednak nie zauważyć, że metoda ta oddziałuje wręcz aktywizuje ruch dziecka, który odgrywa bardzo istotną rolę w okresie dzieciństwa i odwołuję się do naturalnej potrzeby dziecka. Obecnie bardzo widoczne staje się ograniczenie swobody ruchowej dziecka, a wynika to chociażby z zamieszkania w dużych aglomeracjach miejskich, czy niekontrolowanej konsumpcji mediów. Prowadzi to do przyrostu dzieci mających wady postawy, nadwagę, problemy z koordynacją ruchową, trudności w szkole oraz – w zbyt małym zakresie - nieadekwatne do wieku, rozwinięte umiejętności społeczne. Myślę, że przytoczone argumenty przemawiające za stosowaniem kinezjologii edukacyjnej przekonają nauczycieli do ich włączania w proces nauczania - uczenia się, a można je stosować w różnorodnych formach, np. jako: • ćwiczenia śródlekcyjne, • ćwiczenia koncentrujące i wyciszające, które rozpoczynają zajęcia, • ćwiczenia uzupełniające, wplatane w treść programu, • ćwiczenia wchodzące w skład lekcji wychowania fizycznego, • ćwiczenia wzmacniające ogólną motorykę lub wzmacniające mięśnie biorące udział w pisaniu. Czyta się już o nauczycielach, którzy uczą w oparciu o autorskie programy z elementami edukacji kinezjologicznej. W styczniu 2004 r. w Częstochowie powstało Jurajskie Stowarzyszenie Kinezjologów. Uroczystość min. uświetniły pokazy ćwiczeń GM w wykonaniu częstochowskich przedszkolaków i uczniów szkoły podstawowej. Dużym zainteresowaniem cieszyły się relacje nauczycieli nauczania zintegrowanego, które opracowały autorskie programy dla swoich uczniów i podczas ich realizacji przeprowadzały badania pedagogiczne dotyczące efektywności nauczania szkolnego , wspomaganego KE. Autorski program ćwiczeń stymulujących dla dzieci siedmioletnich opracowała C. Grzywniak z Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Składa się on z dwóch części i powstał w oparciu o metodę P. Dennisona i założenia treningu relaksacji Jacobsona. Program może pełnić dwie funkcje: terapeutyczną i profilaktyczną. Reasumując , różnorodne są formy stosowania ćwiczeń GM w pracy z dziećmi, ale regularne ćwiczenia zaplanowane w programach autorskich z pewnością szybciej pozwolą osiągnąć zauważalne rezultaty. Jedną z pionierek GM jest dr Carla Hannaford – najzdolniejsza uczennica Paula Dennisona: utytułowany neurofizjolog z blisko trzydziestoletnim stażem pedagogicznym, prowadząca wykłady na całym świecie. W swojej książce Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł pisała: „ szkoły i wszelkie miejsca, gdzie ktoś się czegoś uczy, od przedszkoli do szkolenia w firmie, to oczywiste miejsce na wykorzystanie GM. Nie zdarzyło mi się, aby ćwiczenia wykonywane przez różne grupy ludzi, w różnym wieku i o różnych profesjach nie przyniosły sukcesu jeszcze bardziej efektywnego uczenia się. Pomagają one osobom młodym w przygotowaniu się do uczenia, a starszym w zachowaniu aktywnego myślenia i pamięci. Ale najbardziej znaczące przykłady poprawy po gimnastyce mózgu, których byłam świadkiem, zachodziły i zachodzą u dorosłych i dzieci, którzy zostali określeni jako: ”niewyuczalni”, z zaburzeniami koncentracji wraz z nadpobudliwością, upośledzeniem emocjonalnym”, z zespołem Downa. Gimnastyka Mózgu jest : niefarmakologiczna, prosta i bardzo efektywna. Zachowuje ona dobre zgranie układu umysł – ciało i pomaga wszystkim w ogólnym uczeniu. Obecnie wśród dużej liczby dzieci przedszkolnych i rozpoczynających naukę w pierwszej klasie można zauważyć nieharmonijny rozwój psychomotoryczny. Potrzebują one specjalnej stymulacji i uaktywnienia pewnych struktur mózgowych. Wsparcie, jakiego udziela kinezjolog, może dotyczyć różnych poziomów funkcjonowania, np. usprawnienia wzroku, słuchu i ruchu; trudności z pisaniem i czytaniem; braku koncentracji, motywacji; kłopotów z pamięcią; organizacji czasu, komunikacji. Po tym co przeczytałam na temat kinezjologii edukacyjnej myślę, że warto częściej włączać jej elementy do pracy z dziećmi przedszkolnymi. autor :Marta Adamska Bibliografia: • Dzionek E. i inni, Kinezjologia edukacyjna, Oficyna Wydawnicza „Impuls”2006 • Hannarord C., Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł, „Medyk”, Warszawa 1998 • Masgutowa S., Materiały z kursu Gimnastyka Mózgu dr Paul Dennison i Gail Dennisoncz. I , Międzynarodowy Instytut Neurokinezjologii Rozwoju Ruchowego i Integracji Odruchów, Warszawa 2002 • Zwoleńska J., Twórcza kinezjologia w praktyce. Propozycje dla każdego, „Kined”, Warszawa 2004 • Borowiecka R., Kinezjologia edukacyjna-kontrowersyjna terapia, „Kinezjologia” 2010, • Chrolenko I, Wiśniewska D., Kinezjologia edukacyjna jako metoda wspierająca uczenie się, Łódzkie Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego, Łódź (12),2006 • Duda M., Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł w opinii studentów pedagogiki-Dylematy wyborów. „Konteksty Pedagogiczne” 2 , 2016 • Glapa A.,Naskręt M., Elementy kinezjologii edukacyjnej-jako przykład usprawniania małej i dużej motoryki, „Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne” Nr 10 , 2014 • Jarzyńska J., Wykorzystanie technik kinezjologii edukacyjnej P. Dennisona w pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych, „Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce” Nr 2 ,2007 Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.

Kinezjologia edukacyjna jako wsparcie dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych Wiele dzieci w szkole ma problemy w uczeniu się.

^{Metoda Dennisona daje możliwość łatwiejsze nauki oraz stymuluje nasz rozwój. Dodatkowo poprawia działanie układu nerwowego i uwalnia od stresu. W klasie maturalnej warto poznać ją bliżej. Metoda Dennisona Stosując pewne ćwiczenia przez kilkanaście minut dziennie, już w krótkim czasie osiągniecie zauważalne rezultaty – poprawicie umiejętność komunikacji, organizacji i koncentracji. Tym sposobem staniecie się pewniejsi siebie oraz łatwiej i szybciej przyjdzie Wam nauka. Ćwiczenia zostały opracowane przez Paula Dennisona, a ich zadaniem jest usprawnienie ciała, aktywacja systemu nerwowego, rozładowanie stresu i podniesienie energii. Z tą metodą poprawicie: pisanie, czytanie, mowę, rysowanie, sprawność ruchową. Ćwiczenia polepszą także: wzrok, słuch, pamięć, koncentrację, organizację, uzdolnienia artystyczne. Z czym powiązana jest metoda? Metoda powiązana jest najbardziej ze stresem, który często jest głównym powodem zahamowań w uczeniu się. Osłabia także organizm. Zadaniem Metody Dennisona jest wprowadzenie nawyku pozytywnego myślenia. Służą temu mają tzw. ćwiczenia pogłębiające oraz równoważenie emocjonalne w zakresie pozytywnej postawy. Jak dokładnie to działa? Metoda polega na integracji umysłu i ciała za pomocą zorganizowanych ruchów. Oparta jest na trzech prostych założeniach: nauka jest naturalną, przyjemną sferą działalności każdego człowieka, w naszym ciele ukryte są blokady, które utrudniają nam naukę, właściwe rozpoznane blokady mogą zostać usunięte, pod warunkiem prawidłowo prowadzonego treningu. Istotna jest także integracja obu półkul mózgowych, abyśmy mieli pełny obraz otaczającego nas świata. A przecież każda półkula ma inne zadania Prawa półkula mózgu jest odpowiedzialna za: uczucia, mimikę, uczenie się, ogólny ogląd, pamięć długotrwałą, percepcję, zdolności artystyczne. Lewa półkula mózgu-logiczna odpowiada za: myśli, analizę, przypisywanie faktów, percepcję (poczucie) czasu, kontrolę nad słowem, porozumiewanie się werbalne, ośrodek mowy, porządkowanie rzeczywistości, słuchanie, pamięć krótką. Dzięki współpracy obu półkul mózgowych łatwiej zaczniecie przyswajać nową wiedzę i umiejętności. Ćwiczenia Zestaw ćwiczeń gimnastyki mózgu można podzielić na: Podstawowy schemat ćwiczeń wprowadzających Ćwiczenia na przekraczanie linii środka Ćwiczenia wydłużające Ćwiczenia energetyzujące Ruchy naprzemienne Dotykanie prawym kolanem do lewego łokcia i prawym łokciem do lewego kolana. Równoczesne odchylanie lewej nogi, prawej ręki oraz lewej ręki i prawej nogi. Dotykanie prawą ręką lewej stopy i lewą ręką stopy prawej. Efekty: poprawia pisanie, słuchanie, pamięć, czytanie i rozumienie polepsza koordynację ruchową lewej i prawej strony ciała wzmacniają oddech powodują wzrost energii Punkty na myślenie Zadanie wykonuj poprzez położenie jednej ręki na pępku, podczas, gdy drugą ręką masuj wgłębienia między pierwszym a drugim żebrem bezpośrednio pod obojczykiem, po lewej i po prawej stronie mostka. Efekty: poprawia ukrwienie i dotlenienie mózgu, likwiduje odwracanie liter i cyfr, prawidłowo układa ciało podczas czytania. Pozycja Coock`a Polega na skrzyżowaniu nóg w kostkach. Następnie krzyżujemy ręce, dłonie łączymy razem i odwracamy. Następnie trzeba przenieść jedną rękę nad drugą, łącząc wewnętrzne strony dłoni kciukami do dołu i zamknąć je splecionymi palcami. Potem trzeba przetoczyć zamknięte ręce do dołu i w stronę ciała tak, żeby spoczęły na klatce piersiowej z łokciami w dół. Zamykamy oczy, język kładziemy na podniebieniu, oddychamy swobodnie. Efekty: polepsza uwagę i słuchanie, zwiększa efektywność uczenia się i reagowania, przydatna do kontroli własnego zachowania, wycisza, przywraca koncentrację, obniża poziomu stresu np. przed sprawdzianem. Leniwe ósemki dla oczu Wyciągnij przed siebie lewą rękę, zaciśnij pięść a kciuk skieruj do góry, narysuj płynnym nieprzerwanym ruchem w powietrzu po kształcie położonej ósemki (symbol nieskończoności) wodząc oczami za ręką- głowa nieruchomo. Zacznij pośrodku, rysuj w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara – do góry, z tyłu i dookoła, i z powrotem do środka, a teraz zgodnie ze wskazówkami – do góry, z tyłu, dookoła i z powrotem do środka. Zakreśl ósemkę po 5 razy każdą ręką osobno lub 5 razy dwiema rękami razem. Efekty: koordynacja wzroku, obwodowe widzenie, polepsza mechanizm czytania (ruch oczu z lewej do prawej), lepsze rozpoznawanie znaków przy pisaniu, poprawia płynność pisania, czytanie ze zrozumieniem, zwiększa poczucie równowagi i zdolność postrzegania obydwoma oczyma. Słoń Wyciągnij lewą rękę w przód, grzbietem dłoni do góry, głowę połóż na ramieniu wyciągniętej ręki, nogi w kolanach lekko ugięte, mały rozkrok. Rysuj ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Całe ciało prostuj. następnie to samo z prawą ręką. Pamiętaj, że kierunek pisania w lewo do góry. Efekty: stymulacja mowy wewnętrznej, twórcze myślenie, słuchanie własnego głosu, rozwój pamięci długoterminowej, zintegrowane widzenie, słyszenie i ruch. Luźne skłony – sięganie po piłkę Stań, skrzyżuj nogi w kostkach, zrób luźny skłon tułowia do przodu wyciągając ręce przed siebie (jakby oddając ciało działaniu przyciągania ziemskiego). Efekty: odczuwanie uziemienia i stabilności, wzrokowa integracja, czytanie ze zrozumieniem, liczenie w pamięci, abstrakcyjne myślenie. Zginanie stopy Usiądź, zegnij nogę w kolanie i połóż ją na udzie drugiej nogi, tak, by zewnętrzna kostka dotykała uda. Końcami palców chwyć podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia, następnie zginaj i prostuj stopę. Efekty: rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, zrozumienie w czasie czytania i słuchania, zdolność twórczego pisania, zdolność podążania za logiką zadania i dokończenia go. Kobra Usiądź, oprzyj dłonie na stole, trzymaj plecy rozluźnione, zacznij oddychać tak jakby „od podstawy kręgosłupa”. Skup się na oddechu tak, jakby był źródłem twej siły (a nie pracą mięśni). Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, obuoczne widzenie, słuchanie ze zrozumieniem, u umiejętności mowy, kontrola motoryki precyzyjnej. Kapturek myśliciela Dużymi palcami i kciukiem chwyć małżowinę uszną i masuj ją (odciągając do tyłu i ściskając). Masaż zaczynaj od góry i przesuwaj się w dół do płatka ucha. Efekty: ma związek z: uwagą słuchową, rozpoznawaniem, rozróżnianiem, percepcją, pamięcią, słuchaniem własnego głosu w czasie mówienia, dobra praca pamięci krótkoterminowej, doskonalenie dialogu wewnętrznego, słuchanie ze zrozumieniem, śpiew, gra na instrumencie. Energetyczne ziewanie Dotknij końcami palców miejsca na zębach tuż przed miejscem gdzie łączy się dolna szczęka z górną, masuj te miejsce, lekko otwórz usta, wyobraź sobie, że ziewasz. Efekty: percepcja sensoryczna, motoryczne funkcje oczu i mięśni, odpowiadających za dźwięk i żucie, procesy utleniania w organizmie, uwaga i percepcja wzrokowa, komunikacja, umiejętność wybierania potrzebnej informacji, głośne czytanie, twórcze pisanie, wystąpienia publiczne.} Pionierskie badania dr Paula Dennisona wykorzystują elementy psychologii rozwojowej, pedagogiki i jego podstawowej specjalizacji – filozofii. Jednak w odróżnieniu od wielu badaczy-teoretyków, on sam postawił na praktyczne działania terapeutyczne, odnosząc przy tym spore sukcesy.

Pobudź pracę mózgu swojego dziecka Paul Dennison pedagog i twórca kinezjologii edukacyjnej zauważył bardzo trafnie, iż „ruch jest drzwiami do uczenia się”. Ten wybitny amerykański badacz miał dysleksję i samodzielnie opracował zestaw ćwiczeń, które przetestował na sobie. Ich celem jest wspomaganie pamięci, wydolności mózgu, koordynacji motoryki ciała, a zwłaszcza współpracy dłoni ze zmysłem wzroku. Dzisiaj ćwiczenia te są stosowane z powodzeniem w terapii i twórczej pracy z dziećmi pod nazwą „metoda Dennisona”, „kinezjologia edukacyjna” bądź „gimnastyka mózgu”. Istotą omawianej metody są serie ćwiczeń ruchowych, które działają pobudzająco na mózg i system nerwowy. Nic nie stoi na przeszkodzie, by zaproponowane przez Dennisona ćwiczenia wykonywały dzieci w domu, pod okiem i kierunkiem rodziców. Zachęcamy Państwa gorąco do tego. Metoda Dennisona oparta jest na trzech prostych założeniach: 1. Nauka jest naturalną, przyjemną sferą działalności kontynuowaną przez całe życie. 2. W naszym ciele ukryte są blokady, które utrudniają nam naukę, uniemożliwiają także łagodne przejście przez stresy. 3. Wszyscy, w pewnej mierze, mamy trudności w uczeniu się, lecz do tej pory nie czyniliśmy żadnych starań, aby je usunąć (te blokady mogą trwać przez całe życie, jeśli nie podejmiemy się zmiany tego stanu rzeczy). Właściwie rozpoznane blokady mogą zostać usunięte, pod warunkiem prawidłowo prowadzonego treningu. Efektami regularnego stosowania ćwiczeń (przez około 4 - 5 tygodni) jest poprawa koncentracji na wykonywanym zadaniu, poprawa koordynacji wzrokowo - ruchowej, poprawa oddychania, poprawa umiejętności wysławiania się, czytania i rozumienia, liczenia, poprawa zapamiętywania cyfr, słuchania, formowanie myśli, pisania, pomoc w przezwyciężaniu trudności związanych z dysleksją, dysgrafią i dysortografią, lepsze literowanie, poprawa umiejętności ortograficznych, twórcze pisanie, zwiększanie zdolności manualnych, uaktywnianie lewej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za umiejętności, synchronizacja współpracy obu półkul mózgowych, ustąpienie zmęczenia, efekt odprężający i relaksujący, łagodzenie stresów. W metodzie Dennisona zaleca się częste picie wody – zwłaszcza podczas intensywnej aktywności umysłowej. Woda jest czynnikiem energetyzującym i jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania układu limbicznego. Woda aktywizując mózg - poprawia umiejętności szkolne. Codziennie należy pić tyle szklanek wody ile pokazuje wzór: Waga ciała / 11 Zgodnie z zaleceniami kinezjologii edukacyjnej, właściwą pracę z dzieckiem należy rozpocząć po przygotowaniu wstępnym, obejmującym nawiązanie pozytywnej relacji osobistej, stopniowe wypicie (łyczkami) szklanki czystej wody oraz wykonaniu 3 wstępnych ćwiczeń (opisanych poniżej). Zawarte w programie „Gimnastyki Mózgu” ćwiczenia ruchowe można układać w sposób dowolny, uwzględniając deficyty ruchowe i rozwojowe dziecka. Przykłady ćwiczeń wprowadzających. 1. Stymulacja „punktów na myślenie” Jedną ręką masujemy przez 20 - 30 sekund dwa punkty znajdujące się w okolicach pod obojczykami z obu stron mostka. Drugą rękę trzymamy na pępku i wodzimy oczami, układ powtarzamy zmieniając ręce. Ćwiczenie to pobudza przepływ energii elektromagnetycznej ciała i podnosi jej poziom. Regularne stosowanie wpływa na wyeliminowanie przekręcania liter, przestawiania sylab oraz zlewania się spółgłosek. Dzięki niemu zachowana jest równowaga między prawą i lewą stroną ciała. Ćwiczenie prowadzi do wzrostu ogólnego odprężenia. 2. Ruchy naprzemienne Ćwiczenia te powinny być stosowane w ciągu dnia możliwie jak najczęściej i w urozmaicony sposób. Ruchy te powinny być wykonywane bardzo powoli, angażując zmysł równowagi, precyzję ruchów, pracę płatów czołowych mózgu i układu przedsionkowego. Ruchem takim jest dotyk prawym łokciem lewego kolana i następnie lewym łokciem prawego kolana. Ruchy naprzemienne koordynują lewą i prawą stronę ciała. Doprowadzają do pełnego funkcjonowania umysłu i ciała. Istnieje oczywiście wiele wariantów ruchów naprzemiennych. Oto przykłady ich ćwiczeń: krzyżowanie wyprostowanych ramion przed klatką piersiową tak, aby na zmianę wyżej była ręka lewa potem prawa. dotykanie lewą dłonią prawego łokcia i odwrotnie. dotykanie lewą dłonią prawego ucha i odwrotnie. dotykanie lewą dłonią prawego kolana i odwrotnie itp. Ruchy naprzemienne - poprawiają pisanie, słuchanie, czytanie i rozumienie, koordynację ruchową lewej i prawej strony ciała, wzmacniają oddech, zwiększają energię. 3. Pozycja wyciszająca tzw. pozycja Dennisona Ćwiczenie składa się z 2 części, które można wykonać w 3 pozycjach: na stojąco, na siedząco lub na leżąco. W I części krzyżujemy nogi, ręce wyciągamy do przodu, dłonie odwracamy na zewnątrz, a kciuki kierujemy do dołu. Układamy jedną rękę przed drugą tak, by dłonie dotykały się wewnętrznymi stronami (kciuki nadal skierowane są w dół) i krzyżujemy palce dłoni. Zginamy ręce w łokciach i opieramy je krzyżując na piersiach i zamykając oczy. Językiem dotykamy podniebienia twardego. Oddychamy swobodnie i głęboko przez 1 minutę. Podczas wdechu język przyciska się do podniebienia, a w czasie wydechu swobodnie opada. W II części ćwiczenia, nogi ustawione są w lekkim rozkroku, oparte o podłoże, a złączone dłonie końcami palców dotykają się na wysokości pasa. Oczy, język i oddech jak w części I. Pozycja Dennisona – zwiększa emocjonalną stabilność, koncentrację uwagi, poprawia słyszenie, mowę i pisanie prac kontrolnych. Przykłady ćwiczeń na przekraczanie linii środka. 1. Ruchy naprzemienne (Przykłady podane wyżej) 2. Leniwe ósemki dla oczu Stojąc, wyciągnij przed siebie lewą rękę, zaciśnij pięść a kciuk skieruj do góry, rysuj kciukiem w powietrzu po kształcie położonej ósemki (znak nieskończoności) wodząc oczami za ręką - głowa nieruchoma. Ruch zaczynaj zawsze w lewo do góry. Powtórz to samo prawą ręką, a potem obydwoma rękoma jednocześnie. Leniwe ósemki – poprawiają koordynację wzroku, obwodowe widzenie, aktywizują mózg do przekraczania środkowej wizualnej linii, integrację półkul mózgowych, mechanizm czytania (ruch oczu z lewej do prawej), rozpoznawanie znaków przy pisaniu oraz czytanie ze zrozumieniem. 3. Słoń Wyciągnij lewą rękę przed siebie, grzbietem dłoni do góry, głowę połóż na ramieniu wyciągniętej ręki, nogi w małym rozkroku, lekko ugięte w kolanach. Rysuj ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Całe ciało wyprostowane. Następnie wykonaj to samo ćwiczenie prawą ręką. Pamiętaj o kierunku pisania w lewo i do góry. „Słoń” – prowadzi do lepszej stymulacji mowy wewnętrznej, usprawnia twórcze myślenie, słuchanie własnego głosu, rozwój pamięci długoterminowej, poprawia zintegrowane widzenie, słyszenie i ruch oraz mowę, pismo i zapamiętywanie. 4. Rowerek Leżąc, podnieś ręce i głowę do góry, obejmij głowę dłońmi i podtrzymuj ją. Prawym łokciem dotykaj lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana itd. Oddychaj rytmicznie. Rowerek – poprawia integrację lewej i prawej strony ciała, pismo i zasady pisowni, usprawnia czytanie, umiejętność słuchania, zwiększa sprawność matematyczną. Przykłady ćwiczeń rozciągających. piętą Stań prosto, odstaw jedną nogę do tyłu stawiając ją na palcach. Na wydechu zegnij w kolanie nogę stojącą z przodu, a piętę tylnej nogi staraj się postawić na podłodze. Na wdechu podnoś się, prostując przednią nogę i podnosząc piętę tylnej nogi. Tylna noga powinna być wyprostowana. Zmień nogi. Pompowanie piętą - integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, słuchanie ze zrozumieniem, czytanie ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania, zdolności do zakańczania rozpoczętego procesu. 2. Aktywna ręka Jedna ręka w górze, drugą ją chwyta. Podniesiona ręka stawia opór ręce trzymającej. Na wydechu przemieszcza się w czterech kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od ucha. Powtórz ćwiczenie zmieniając ręce. Aktywna ręka - rozwój wyraźnej mowy i językowych zdolności, rozluźnianie przepony, koordynacja „ręka - oko”, kaligrafia, zasady pisowni, twórcze pisanie. 3. Luźne skłony - sięganie po piłkę Stojąc, lub siedząc skrzyżuj nogi w kostkach, zrób luźny skłon tułowia do przodu wyciągając ręce przed siebie (oddaj się działaniu przyciągania ziemskiego). Ćwiczenie powtarzamy kierując ręce na przemian w kierunku lewej i prawej nogi. Te specyficzne ruchy i ćwiczenia, które przedstawiliśmy w naszej publikacji uaktywniają sieci nerwowe w całym mózgu, w obu półkulach jednocześnie. Pomagają budować podstawy potrzebne do zapewnienia sukcesu w uczeniu się w ciągu całego życia. Gimnastyka mózgu jest efektywna dla każdego - zarówno dla dziecka, jak i osoby dorosłej. Poprawia wyniki we wszystkich poznawczych przedsięwzięciach: twórczości, komunikowaniu pomysłów i myśli, w większej wydajności pracy. Gimnastyka mózgu przyczynia się również do poprawy ogólnego stanu zdrowia, ponieważ stosowane ćwiczenia uwalniają dodatkowo od stresu i pomagają go opanować. Gimnastyka mózgu jest prosta i możemy ją wykonywać zawsze i wszędzie, gdzie tylko potrzebna nam będzie praca myślowa. W artykule zaprezentowana została tylko wybrana grupa ćwiczeń z „Gimnastyki Mózgu”. Mamy nadzieję, że zainteresowaliśmy tym tematem. Zachęcamy, do zapoznania się z szerszą literaturą dotyczącą Kinezjologii Edukacyjnej. Propozycje takiej literatury znajdują się w bibliografii. Jadwiga Rajtar-Żaczek Lidia Barszczowska Bibliografia: Bocianowska Cz. „Ruch – a uczenie się” na podstawie gimnastyki mózgu dr Paula Dennisona, Dennison P., Dennison G. E., „Kinezjologia Edukacyjna dla dzieci. Podstawowy podręcznik Kinezjologii Edukacyjnej dla rodziców i nauczycieli dzieci w każdym wieku” Międzynarodowy Instytut Neurokinezjologii Rozwoju Ruchowego i Integracji Odruchów, Warszawa 2003, Kościelniak A., Dzionek E., Gmosińska M., Szwajkajzer M. „: Kinezjologia edukacyjna” wyd. II Oficyna Wydawnicza „Impuls” Kraków 2007, Sadowska L. Wieczorek G., Gruna – Ożarowska A., „Gimnastyka Mózgu według Paula i Gail Dennisonów dla dzieci z trudnościami w uczeniu się”, www. J. „Radosna kinezjologia” wyd. I „Kined” Warszawa 2005,

8bh71FP.

53psmnqey9.pages.dev/389

53psmnqey9.pages.dev/154

53psmnqey9.pages.dev/24

53psmnqey9.pages.dev/134

53psmnqey9.pages.dev/343

53psmnqey9.pages.dev/134

53psmnqey9.pages.dev/375

53psmnqey9.pages.dev/343

53psmnqey9.pages.dev/113

gimnastyka mózgu wg dr paula dennisona